چالش‌های واکسیناسیون در برابر بیماری پاروویروس سگ و راهکارهای پیشگیری
پاروویروس سگ (Canine Parvovirus – CPV) همچنان یکی از مهم‌ترین علل مرگ‌ومیر عفونی در میان سگ‌ها، به‌ویژه توله‌ها، محسوب می‌شود. با وجود اجرای گسترده برنامه‌های واکسیناسیون در سراسر جهان، این ویروس همچنان در جمعیت‌های سگ حضور فعال دارد و خسارات قابل‌توجهی ایجاد می‌کند.
- تاریخ انتشار 1404/06/15 09:30
- 4 بازدید
- 0 دیدگاه
انواع واکسن‌ها و پروتکل‌های واکسیناسیون در سال‌های اخیر پیشرفت زیادی داشته‌اند؛ اما طراحی یک استراتژی جامع برای پیشگیری و رسیدن به ایمنی گله‌ای با محدودیت‌هایی همراه است. از مهم‌ترین موانع، کمبود مطالعات مدلسازی دقیق درباره عفونت‌های ویروسی در حیوانات خانگی و تعیین عدد تولیدمثل پایه (R0) است که نقش کلیدی در مدیریت بیماری‌های واگیردار دارد.
مهم‌ترین دلایل شکست ایمنی‌زایی در برابر CPV عبارت‌اند از:
1. وجود آنتی‌بادی‌های مادری که می‌توانند در توله‌ها مانع از پاسخ صحیح به واکسن شوند.
2. وجود سگ‌های غیرپاسخ‌گو (Non-responders) که حتی پس از واکسیناسیون نیز ایمنی کافی پیدا نمی‌کنند.
3. احتمال بازگشت ویروس به حالت بیماری‌زا (Reversion to virulence).
در حالی‌که نقش واریانت‌های جدید CPV در ناکارآمدی واکسن‌ها هنوز محل بحث است، تجربه کشورهایی که موفق به کاهش شدید ویروس دیستمپر (Canine Distemper Virus) و آدنوویروس نوع ۱ شده‌اند، نشان می‌دهد که با پوشش واکسیناسیون یکنواخت و تست آنتی‌بادی جهت تعیین زمان بهینه واکسیناسیون توله‌ها و سگ‌های بالغ، می‌توان به هدف ریشه‌کنی پاروویروس نیز نزدیک شد.
جمع‌بندی
برای مقابله با پاروویروس سگ، تنها واکسیناسیون کافی نیست؛ بلکه نیاز به برنامه‌ریزی هوشمند، پایش مداوم سطح آنتی‌بادی و اجرای دقیق پروتکل‌ها داریم. اگر صاحبان حیوانات خانگی و دامپزشکان همگام عمل کنند، می‌توان امیدوار بود که در آینده شاهد ریشه‌کنی کامل این بیماری باشیم.